Laduani

Hoi, hoi,

Hier ben ik weer met mijn laatste berichtje uit Suriname. Ik ben gisteren uit Laduani terug gekomen, 1 dag eerder dan gepland.
En ja, wat zal ik ervan zeggen, het was erg leuk om in het binnenland zo dicht bij de bevolking (de boscreolen) te leven. En dan te zien hoe zij leven. Hoe ze de afwas, het baden, de kleding was en hun behoefte in 1 rivier doen. En hoe brutaal de kinderen zijn geworden, omdat elke week een nieuwe buitenlandse stagiare het dorp komt bezoeken en ze ondertussen dondersgoed weten dat die bakra (blanke) leuke dingen voor ze mee brengt. En hoe het werk op de post eraan toe gaat, hoe weinig middelen aanwezig zijn. En dat je vooral de dagelijkse dingen ziet zoals een verkoudheid,buikpijn en diarree. Maar het was vooral saai, heel saai, dus mijn boek over een drugssmokkelaar is uit, ik heb genaait en gestudeerd, maar voornamelijk gerust op het balkon en in mijn hangmat, want van niets doen wordt je moe. De woensdag was er wel een beetje actie, want toen kwam er een benauwd kindje binnen (ademhaling 60 per minuut), maar weinig mogelijkheden, niet genoeg zuurstof om de nacht door te brengen, maar het vliegtuig om het kindje naar de stad te brengen kwam de volgende dag pas. Gelukkig werd ik donderdag gewekt door het huilende kindje, ze had de nacht overleefd en ik ging met haar mee het vliegtuig in om haar te begeleiden en in de stad nog even in het Diaconesse Ziekenhuis gebleven om het verdere beleid te volgen.
De reis naar Laduani is wel het noemen waard, want dat was een echte belevenis. Met de taxi om 7.15 naar de bus, daar aangekomen, wordt ik omsingeld door Surinamers die me naar Atjoni willen vervoeren, mijn spullen zijn ondertussen al gepakt en voor 70 SRD kan ik met een klein busje meer, maar toen zag ik de omgebouwde truck, dat is pas een echte belevenis. Ik besluit dus met de truck te gaan, want dit is hoe de lokale bevolking naar Atjoni gaat, bepakt en bezakt, de hele truck zit bom vol, om 9.30 vertrekt hij eindelijk, maar dan een stop bij het benzine station, het restaurant, de supermarkt, toen dacht ik dat we eindelijk onderweg zouden gaan naar Atjoni, bleek dat hij bij elk dorpje onderweg stopt om mensen op te halen, af te zetten, post te bezorgen brood te bezorgen of nog wat te kopen, bijvoorbeeld een geroosterde aap. Om 3 uur zouden de laatste boten vertrekken en om 16.30 kon ik me dus niet meer inhouden en heb ik gevraagd hoe lang de reis nog zou duren, ze lachten flink en zeden nog lang. Geduldig wachten dan maar tot we om 17.30 aan kwamen in Atjoni en daar wachtte nog een boot speciaal voor mij,na een uurtje varen kwam ik aan bij de Znding.
Het huisje is oud, maar goed genoeg, drinkwater kan uit een Duwo-tanck worden gehaald (regenwater) en waswater en water om de WC door te spoelen uit de rivier. Maar ik heb me lekker gedoucht wanneer het flink regende en iedereen ging schuilen onder een afdakje.

Tot zover de belevenissen in het binnenland, nu nog even een kleine boodschap doen en een museumpje bezoeken.